სამართლიანად ჩატარდა თუ არა არჩევნები
„ადგილზე მოკლა 12 წლის მზესავით ბავშვი, საკუთარი დების და მეგობრების თვალწინ“-უბედური შემთხვევა გუდაურში
26-02-2018
ორი წლის წინ 12 წლის სალომე ტატიშვილი გუდაურში, სათხილამურო ტრასაზე, 18 წლის გიორგი ლიპრტელიანის შეჯახების შედეგად გარდაიცვალა. სალომე თავის ორ დასთან და სპორტული სკოლის სხვა მოსწავლეებთან ერთად სრიალებდა.
თვითმხილველების თქმით, სალომეს დიდი სისწრაფით და ხელჯოხების გარეშე დაშვებული მოთხილამურე შეეჯახა, რომელიც თავადაც დაიმტვრა, მაგრამ გადარჩა. ორი წლის შემდეგ გიორგი ლიპარტელიანი თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოსამართლე ბესიკ ბუგიანიშვილმა უდანაშაულოდ სცნო. ამ ფაქტს სალომეს დედა, ნინო ჟვანია სოციალურ ქსელში ასე ეხმაურება:
„ორ წელზე მეტი გავიდა გუდაურში სალომეს გარდაცვალებიდან. უპასუხისმგებლო და უტიფარი მოსრიალე დაეჯახა, დალეწა და ადგილზე მოკლა 12 წლის მზესავით ბავშვი, საკუთარი დების და მეგობრების თვალწინ. მოდიოდა ნასვამი, აწყვეტით, პირდაპირი დაშვებით, ჯოხების გარეშე. დაეჯახა ზურგიდან, მიაყენა უმძიმესი დაზიანებები და შანსი არ დაუტოვა.
ამ ფაქტზე საქმე, რა თქმა უნდა, აღიძრა. თუმცა, მე თვეზე მეტი ამისთვის არ მეცალა - ჩემი დარდი და განცდები მქონდა. ამას თან ერთვოდა ჩემი დანარჩენი შვილების მდგომარეობა - ერთ დღეში მთლიანად შეეცვალათ სამყარო, მოლოდინები და მომავალი... ერთ დღეში გაიზარდნენ და დასევდიანდნენ.
დაახლოებით თვენახევრის შემდეგ, როცა დავინტერესდი, სად იყო იმის დედა, ვინც დაეჯახა სალომეს ან მამა, მათი ოჯახის რომელიმე წევრი, რატომ არცერთი არ მოვიდა ჩვენთან, ჩვენსავით განადგურებული, სამძიმრის სათქმელად, აღმოვაჩინე, რომ ამ დანაშაულის ჩადენიდან პირველივე წუთებში გიორგი ლიპარტელიანის ოჯახი განცდების და სინანულის მაგივრად გამალებით ცდილობს თავის დაძვრენას და პასუხისმგებლობისგან გაქცევას. პირველად ცხოვრებაში შევეჯახე ხალხის ისეთ კატეგორიას ამ ოჯახის სახით, რომელსაც მსგავსი ტრაგედიის შემდეგ სურს ჩვეულებრივად გააგრძელოს ცხოვრება. დარბიან გამოძიებაში, პროკურორებთან, ზეწოლას ახდენენ მოწმეებზე და ყველა ძალას ხმარობენ, რომ საქმე შეწყდეს. ხუთი თვე დასჭირდა ბრალის წაყენებას და საქმის სასამართლომდე მიტანას, მთელი ხუთი თვე, როცა ყოველ მეორე დღეს ხან მცხეთაში და ხან გორში (თბილისში გადმოტანამდე საქმეს იძიებდა მცხეთა-მთიანეთის პროკურატურა) გვიბარებდნენ გამომძიებლები მე, მერაბს და ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის წარმომადგენელ ადვოკატს, რომელიც ჩვენი უფლებადამცველია ამ საქმეში, რაღაც ზღაპრებს გვიყვებოდნენ იმ იმედით ალბათ, რომ დავიღლებოდით და ხელს ჩავიქნევდით.
სასამართლოში ლიპარტელიანის დაცვის სტრატეგია იყო აბსურდული, არათანმიმდევრული და უსუსური. მათ არ წარმოუდგენიათ არცერთი მოწმე, მაშინ, როდესაც ბრალდების მხარის 20-ზე მეტმა მოწმემ მისცა ერთმანეთთან თანხვედრაში მყოფი ჩვენებები იმასთან დაკავშირებით, თუ როგორ შეასკდა აწყვეტით მოსრიალე ლიპარტელიანი სალომეს ზურგში. მთელი პროცესის განმავლობაში ლიპარტელიანი იყენებდა დუმილის უფლებას, რაც, სხვათაშორის, ხელს არ უშლიდა სიცილში. სასამართლოს მიმდინარეობისას საქმეში არსებული მტკიცებულებების, მოწმეების ჩვენებების და დაცვის მხარის არაარგუმენტირებული სტრატეგიის ფონზე, აშკარა იყო გაუფრთხილებლობით სალომეს სიცოცხლის მოსპობის ფაქტი და დარწმუნებულები ვიყავით, რომ მოსამართლე გამოიტანდა ერთადერთ სამართლიან განაჩენს - გამამტყუნებელს.
თუმცა, ბესიკ ბუგიანიშვილმა თავისი აბსურდული, ცინიკური და ყოველგვარ საფუძველს მოკლებული გამამართლებელი განაჩენით გვითხრა, რომ გაუფრთხილებლობით ჩადენილი დანაშაული ჩვენ ქვეყანაში არ ისჯება, რომ გუდაურში, ბაკურიანში და სხვაგან კვლავ გაგრძელდება მთვრალების აწყვეტით სრიალი, მათ მიერ ხალხის დალეწვა, დაზიანება და ამას უბედური შემთხვევა დაერქმევა, რომელზეც არავინ აგებს პასუხს.
რა თქმა უნდა ამ საქმეს ასე არ დავტოვებ. საჩივარი უკვე შევიტანეთ სააპელაციოში და ველოდებით პირველი სხდომის ჩანიშვნას. მაგრამ საქალაქო სასამართლოში მიღებული საშინელი გამოცდილების ფონზე, ნამდვილად აღარ მჯერა სამართლიანი განაჩენის. გიორგი ლიპარტელიანი სალომეს რომ არ დაჯახებოდა, აუცილებლად დაეჯახებოდა და მოკლავდა ჩემს რომელიმე სხვა შვილს ან ვინმე სხვის შვილს. ამ საქმეში სამართლიანობისთვის ბრძოლაში მე ჩემ პასუხისმგებლობას ვგრძნობ არა მხოლოდ სალომეს და ჩემი დანარჩენი შვილების, არამედ სალომეს ყველა მეგობრის და ყველა იმ ადამიანის წინაშე, ვინც კვლავ გახდება ასეთი დანაშაულის მსხვერპლი. ბავშვები, რომლებიც ამ ამბავს შეესწრნენ, ამ ქვეყნის მომავალია და აქ უნდა იცხოვრონ. მოსამართლის განაჩენით სახელმწიფომ მათ თავხედურად და ცინიკურად უთხრა, რომ რაც თავის თვალით ნახეს, თურმე სიმართლე არ ყოფილა და არ მომხდარა.
ეს საქმე უნდა გახდეს პრეცედენტული, ხვალ და ზეგ მთაზე სხვისი გაუფრთხილებლობით დაშავებულმა ადამიანმა თამამად უნდა მიაკითხოს გამოძიებას, მოითხოვოს უპასუხიმგებლობისთვის პასუხი და ჰქონდეს სამართლიანი განაჩენის იმედი.“
